Patiënten aan het woord

Dinsdag 25 september 2018, een dag die de Groeningse Mieke Thijssen (40) nooit meer zal vergeten. Een donkere dag waarop deze moeder van drie opgroeiende kinderen de diagnose borstkanker kreeg. Het weekend daarvoor had zij een harde schijf in haar linker borst gevoeld. Mieke: “Eigenlijk wist ik direct, dit is niet goed, maar met goede hoop -misschien is het een cyste- stapte ik de maandag daarop naar de huisarts.” Deze stuurde haar direct door naar het Maasziekenhuis. Dinsdagochtend werden direct de nodige onderzoeken op de mammapoli in gang gezet. Dankzij sneldiagnostiek volgde diezelfde middag de diagnose. Borstkanker. “Eigenlijk stond ik meteen in de actie-stand. Wat moet er gebeuren, wat gaan we doen? Voor mijn gevoel stapte ik een achtbaankarretje in, kreeg een gordel om en werd afgeschoten. Je weet niet wat er op je af komt en hoe vaak je over de kop zal gaan.”

Geen tijd te verliezen
Meer onderzoeken volgden. Een agressieve tumor bleek bezit te hebben genomen van Miekes’ linker borst. Vol gas moesten de behandelingen volgen, er was geen tijd te verliezen. “Bij elk gesprek dat ik had met oncoloog, dokter Scholtes, en chirurg, dokter Berlage, zat één van de drie mammacare-verpleegkundigen. Zij maakte een verslag van het gesprek. Dat was fijn, het gaf de mogelijkheid terug te lezen wat er gezegd was. De uitleg over wat me te wachten stond was duidelijk, er was rust en tijd voor me. Veel keuze was er niet, er moest heel veel gebeuren. Je bent overgeleverd, niets is meer normaal. Ik probeerde grip te houden, het zelf te regisseren, dat gaf een soort van houvast en controle. Daar was gelukkig ruimte voor. Aan de second opinion die me een stukje extra zekerheid moest geven werd vanzelfsprekend meegewerkt.”

Vertrouwen in mijn lichaam
De eerste chemo volgde vlak na de diagnose. “Het was even afwachten hoe mijn lijf erop zou reageren. Je hoort wel eens dat kankerpatiënten het vertrouwen in hun lichaam kwijt raken, ik heb altijd het vertrouwen gehad dat het mijne dit aan zou kunnen en op zou lossen.” Er volgde nog zeven chemobehandelingen, om de drie weken. De eerste dagen na elke chemotherapie was Mieke goed ziek. “Het klinkt misschien raar, maar ondanks dat heb ik het nooit vervelend gevonden om naar het ziekenhuis te moeten. Natuurlijk was het een ellende om het te moeten ondergaan, maar ik kon er altijd mezelf zijn. Het voelde vertrouwd. Dat is fijn van een streekziekenhuis, je kent snel de mensen. Altijd kwam één van de verpleegkundigen even een praatje maken. Ze lopen echt het vuur uit de sloffen en toch gaven ze altijd het gevoel tijd voor me te hebben.” 

Korte lijnen en app: een gerust gevoel
Tussen de behandelingen door probeerde Mieke zo goed mogelijk voor haar lichaam te zorgen. De actie-stand is altijd gebleven, doelgericht bleef ze met de situatie omgaan. Wandelen en zelfs tennissen, geen les miste ze, gaf haar energie. Voor de kinderen zorgen, het huishouden doen, zo goed mogelijk probeerde ze met grote steun van moeder, haar aandeel erin te leveren. “Het rusten, het ziek zijn, deed ik vooral in ‘eigen’ tijd. Wanneer er problemen waren tussen de behandelingen door kon ik gebruik maken van een speciale app waarin ik vragen kon stellen aan de mammacare-verpleegkundigen of oncoloog. Bellen kon ook altijd, de lijnen waren kort dat gaf me een gerust gevoel.”

Alles voor niets geweest?
Slecht nieuws volgde na de controlescan. De tumor leek niet gereageerd te hebben op de behandelingen, alles leek voor niets geweest. “Een flinke tegenvaller, maar ik dacht direct; oké, wat nu? Hier kom ik doorheen!” Gelukkig bleek bij nadere controle dat de tumor toch wat versplinterd was, dus het zag er niet zo slecht uit als in eerste instantie gedacht werd. Wel zorgden de behandelaars ervoor dat de geplande operatie om het overgebleven tumorweefsel te verwijderen die ook in het Maasziekenhuis plaatsvond naar voren werd gehaald. “Ik weet nog dat ik wakker werd uit de narcose en een bekende verpleegkundige aan mijn bed zag staan. Dat was zo fijn en vertrouwd, dat deed me goed.”

Heart Pillow van de Vrienden
Direct na de operatie kreeg Mieke een Heart Pillow aangereikt, een hartvormig kussentje gemaakt door een vrijwilligster met financiële ondersteuning voor de materialen van stichting Vrienden van het Maasziekenhuis. “In gebruik is deze echt fantastisch. Ik heb er maanden mee geslapen. Je mist toch wat bij het liggen, dat kussen vult het op zodat je toch op een natuurlijke manier en zonder pijn kunt liggen. Het biedt steun, letterlijk en figuurlijk, vlak nadat je iets hebt moeten afgeven.”

Leven weer oppakken
Na de operatie volgden bestralingen en immunotherapie, gericht op het afweersysteem, ook in het Maasziekenhuis. “Tussen de behandelingen door was ik inmiddels mijn leven weer aan het oppakken. Het was daarom fijn dat het in Boxmeer kon, lekker dichtbij. Vier weken lang werd ik elke werkdag bestraald. Op 14 januari 2020 was de laatste immunotherapiebehandeling een feit. Toen stond het achtbaankarretje stil en werd ik er weer uitgezet. Mijn lichaam herstelde en mijn agenda was leeg van ziekenhuisafspraken. Het moment kwam om alles te verwerken. Nu is er elk half jaar een controle die me telkens goede berichten brachten. Ik ben ‘schoon’. Ook al was er veel ellende, altijd voelde ik me op mijn gemak in het ziekenhuis. De artsen en de verpleegkundigen waren geweldig. Namen zal ik misschien vergeten, maar het gevoel dat zij me gaven vergeet ik nooit.”